هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر یک فعالیت هوازی زیربیشینه بر میزان تغییرات فریتین، آهن و ظرفیت آهن خون بیماران جوان تالاسمی ماژور است. 10بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور وابسته به تزریق خو.ن به طور تصادفی انتخاب شدند و مورد آزمایش قرار گرفتند. بیماران، آزمون پیش رونده بالک را (شامل 25 مرحله کار)، انجام دادند و سپس نمونه های خونی در سه مرحله قبل، بلافاصله بعد و 36 ساعت بعد از تمرین از بیماران گرفته شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از روشهای آماریTest -T ، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز رگرسیون چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج زیرحاصل شد: فریتین خون بیماران بلافاصله پس از تمرین کاهش معنی داری یافت، بین فریتین با متغیرهای آهن و TIBC همبستگی مثبت و معنی داری به دست آمد (r=0.74) نتایج نشان می دهد که انجام فعالیت های هوازی زیر بیشینه علاوه بر کاهش فریتین در هنگام تمرین، در دوره بازیافت مقدار آزاد شدن فریتین از بافتها را افزایش دهد و در نتیجه تاثیر داروی دسفرال بیشتر می شود.

مقدمه و هدف: با افزایش جمعیت سالمندان، شیوع ناتوانایی های جسمانی نیز در حال افزایش است که این امر، توجه سیستم های مراقبتی، بهداشتی و اجتماعی را به خود معطوف کرده است. از جمله مشکلات شایع در دوران سالمندی کاهش تعادل و اختلال پوسچر، بی ثباتی مفصل، کاهش عملکرد عصبی عضلانی، توده عضله، قدرت، استقامت حرکتی، ظرفیت هوازی و افزایش بی اختیاری و تکرر ادراری است. هدف پژوهش حاضر، مطالعه اثر تمرین های هوازی زیربیشینه بر کنترل ادراری، تعادل و ظرفیت هوازی زنان سالمند است. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی می باشد که به صورت میدانی در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش، زنان دارای مشکلات بی اختیاری ادراری شهر ارومیه بودند که پس از اعلام فراخوان در مراکز بهداشت به طور داوطلبانه برای همکاری در پژوهش شرکت کردند. 24 نفر از زنان با دامنه سنی 60 تا 65 سال مطابق با معیار های ورود به پژوهش، انتخاب و 24 ساعت قبل از شروع تمرین با روش اجرای پژوهش آشنا و سپس رضایت نامه و پرسشنامه بی اختیاری ادراری را تکمیل نمودند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به 2 گروه تمرین هوازی و کنترل تقسیم و 24 ساعت قبل از شروع برنامه ورزشی پرسشنامه های سلامت و بی اختیاری ادراری را تکمیل کردند. گروه تجربی تمرین های 12 هفته ای هوازی را انجام داده و 24 ساعت بعد از جلسه ششم و دوازدهم تمرین دوباره پرسشنامه های مربوطه را تکمیل نمودند. ابتدا از آزمون K-S از طبیعی بودن داده ها اطمینان حاصل شد. داده ها با استفاده از آزمون تی همبسته و آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در گروه هوازی بعد از 12 هفته تمرین هوازی در مقادیر حجم و تکرر ادراری آزمودنی ها تفاوت معنی داری وجود نداشت(1=p)، ولی در اندازه تعادل ایستای چشم بسته(001/0=p)، تعادل ایستای چشم باز(001/0=p)، تعادل پویا(001/0=p) و ظرفیت هوازی(001/0=p) تفاوت معنی داری مشاهده گردید. نتیجه گیری: تمرین های هوازی زیربیشینه اثر معنی داری بر بی اختیاری و تکرر ادراری زنان سالمند ندارد، ولی با توجه به تأثیرگذاری بیشتر بر ظرفیت هوازی و تعادل زنان سالمند، پیشنهاد می شود از این روش تمرینی برای بهبود عوارض مربوط و کیفیت زندگی این قبیل افراد استفاده گردد.

سابقه و هدف: حفظ و ذخیره گلیکوژن عضلانی مهم ترین فاکتور محدودکننده موفقیت افراد در اجرای فعالیت های زیربیشینه است. نشان داده شده است که مکمل یاری با ملاتونین قبل از فعالیت می تواند ذخایر گلیکوژنی را حفظ نماید. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر مصرف 6 میلی گرم ملاتونین بر زمان واماندگی طی یک فعالیت زیربیشینه و همچنین حداکثر اکسیژن مصرفی طی یک فعالیت فزاینده در دختران دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. مواد و روش ها: برای انجام کارآزمایی بالینی حاضر 13 آزمودنی دختر (سن 29/1± 5/21 سال، وزن 69/2± 36/58 کیلوگرم، حداکثر اکسیژن مصرفی 17/4± 08/39 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) به صورت متقاطع در 2 مرحله مکمل (6 میلی گرم ملاتونین) و دارونما (کپسول نشاسته) دریافت کردند. مکمل یاری به شکل حاد (به صورت تجویز تک دوز) 30 دقیقه پیش از فعالیت ورزشی انجام شد. هر آزمون در دو حالت دارونما و مکمل تکرار شد. برای اطمینان از، از بین رفتن اثر تمرین و مکمل فاصله بین دو آزمون (حالت دارونما و مکمل) 5 الی 7 روز درنظر گرفته شد. پروتکل ورزشی زیربیشینه و پروتکل فزاینده به ترتیب شامل دویدن با شدت زیربیشینه (70 درصد ضربان قلب ذخیره) تا رسیدن به واماندگی ارادی و آزمون فزاینده بروس روی نوار گردان بود. نتایج: نتایج نشان داد با مصرف 6 میلی گرم ملاتونین زمان رسیدن به واماندگی (0/01=P) و حداکثر اکسیژن مصرفی (0/002=P) افزایش معنی داری می یابد. نتیجه گیری: به نظر می رسد دختران تمرین کرده می توانند برای بهبود عملکرد استقامتی و ظرفیت هوازی خود از مصرف 6 میلی گرم مکمل ملاتونین نیم ساعت قبل از شروع فعالیت ورزشی بهره ببرند.

زمینه و هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثر مکمل سازی ال- کارنیتین بر غلظت های گلوکز و لاکتات و ظرفیت هوازی هنگام فعالیت ارگومتری زیربیشینه انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور 34 مرد سالم غیر ورزش کار دانشگاه ساوه یک نوبت فعالیت پدال زنی روی چرخ کارسنج (PWC170) را در قالب دو گروه تجربی (مصرف ال- کارنیتین) و دارونما (مصرف لاکتوز) در دو مرحله جداگانه اجرای آزمون ورزشی بدون مصرف ال- کارنیتین یا دارونما و اجرای آزمون ورزشی حدودا 90 دقیقه بعد از مصرف 3 گرم ال- کارنیتین و لاکتوز به ترتیب در گروه تجربی و کنترل اجرا نمودند. بلافاصله پس از آزمون نمونه گیری خون به منظور تعیین غلظت های گلوکز، لاکتات و فعالیت لاکتات دهیدروژناز به عمل آمد. ضربان قلب استراحت و پایانی آزمون توسط ضربان نگار پولار و هم چنین حداکثر اکسیژن مصرفی اندازه گیری شدند.یافته ها: مکمل سازی آنی ال- کارنیتین تاثیری روی غلظت های لاکتات و گلوکز پلاسما ندارد. میزان فعالیت لاکتات دهیدروژناز، ضربان های استراحت و زیربیشینه و حداکثر اکسیژن مصرفی نیز در آزمون های مرحله اول و دوم مشابه بودند. همه متغیرها در گروه کنترل نیز بدون تغییر بودند.نتیجه گیری: در خصوص اثر مصرف ال- کارنیتین روی عملکرد فعالیت های استقامتی نتایج موجود بحث برانگیز و مبهم است. یافته های ما نشان داد که مصرف 3 گرم ال- کارنیتین، 90 دقیقه قبل از اجرای آزمون، متغیرهای وابسته را متاثر نمی کند. مطالعات بیشتری جهت تعیین اثر مستقیم این نوع مکمل سازی ها روی مصرف سوبسترا، متابولیسم چربی- کربوهیدرات و عملکرد ورزشی مورد نیاز است.

هدف پ‍ژوهش حاضر بررسی و مقایسه تاثیر حاد یک وهله فعالیت ورزشی هوازی زیربیشینه بر پلاکت ها و دستگاه انعقادی خون در افراد ورزشکار و غیر ورزشکار بود. بدین منظور، 15 جودوکار مرد با میانگین سنی 24.9±1.37 سال و 15 مرد غیرورزشکار با میانگین سنی 25.6±1.34 سال، یک فعالیت ورزشی زیربیشینه را با 70 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه روی چرخ کارسنج، به مدت 30 دقیقه اجرا کردند. نمونه های خونی برای اندازه گیری زمان پروترومبین (PT)، زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده (aPTT)، فیبرینوژن و تعداد پلاکت ها(PC) قبل، بلافاصله بعد از فعالیت و بعد از 30 دقیقه بازگشت به حالت اولیه جمع آوری شد. فیبرینوژن و PC بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی در گروه ورزشکار (به ترتیب، %19 و %18.9؛ p£0.001) و غیرورزشکار (به ترتیب، %19.5 و %24.1؛ p£0.001) افزایش یافت و بعد از دوره بازیافت تنها در گروه غیرورزشکار در همان حالت باقی ماند (به ترتیب، %14.7؛ p£0.001 و %13.2؛ p£0.05). به دنبال اجرای فعالیت ورزشی PT و aPTT در گروه ورزشکار (به ترتیب، %-1.9؛ p£0.05 و %-12.3؛ p£0.01) و غیرورزشکار (به ترتیب، %-3.6 و %12-؛ p£0.001) کاهش یافت و بعد از دوره بازیافت در گروه ورزشکار (بترتیب، %-1.6؛ p£0.05 و %-7.3؛ p£0.01) و غیرورزشکار (بترتیب، %-2.2 و %-10.8؛ p£0.001) حفظ شد. با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت، 30 دقیقه فعالیت ورزشی زیربیشینه منجر به افزایش تعداد پلاکت ها و تحریک دستگاه انعقادی خون می شود. این اثر در آزمودنی های غیرورزشکار در مقایسه با آزمودنی های ورزشکار بیشتر است. همچنین، سطوح تغییریافته این متغیرها در طول دوره بازیافت در آزمودنی های ورزشکار سریع تر به مقادیر پایه نزدیک می شوند.

مقدمه و اهداف: مزایای شیردهی برای مادر و نقش حیاتی آن برای رشد و محافظت کودک در برابر بیماری ها بر کسی پوشیده نیست، ولی اثرات فعالیت فیزیکی و ورزشی مادر در دوران شیردهی بر کیفیت فاکتورهای شیر کاملا مشخص نیست. بدین منظور مطالعه اثر ورزش هوازی زیربیشینه طولانی مدت بر فاکتورهای شیر مادران خانه دار انجام شد. مواد و روش ها: 30 مادر غیرورزشکار با میانگین سنی (21/2± 80/25) و 27/80 ± 3/85 BMI (و در دسترس، داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کرده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. نمونه شیر اولیه از هر دو گروه 24 ساعت قبل و نمونه دوم بلافاصله بعد از تمرین از گروه آزمایش گرفته شد. 24 ساعت بعد از انجام تمرینات 12 هفته ای گروه آزمایش، مرحله سوم نمونه گیری شیر مجددا از هر دو گروه انجام شد. برای بررسی اثر تمرین بر متغیرهای شیر از آزمون t و واریانس دو عامله استفاده شد. یافته ها: مشاهده شد که یک ساعت تمرین هوازی با شدت 60 تا 70% (HRMax) تاثیر معناداری در فاکتورهای شیر مادران دارد، به طوری که درصد چربی و پروتئین افزایش، لاکتوز و آب شیر کاهش و هدایت الکتریکی بدون تغییر می ماند. با انجام ورزش هوازی 12 هفته ای، تفاوت معناداری در فاکتورهای شیر گروه های کنترل و مداخله مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط در مدت زمان طولانی با هدف توسعه عملکرد شیردهی و کیفیت فاکتورهای شیر مادران خللی ایجاد نمی کند.

هدف تحقیق، بررسی تاثیر تمرینات هوازی با شدت 56 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بر تغییرات لیپوپروتئین های پلاسمای خون و کارایی دستگاه گردش خون مردان جوان دیابتی IDDM با دامنه سنی 18-28 سال است. از بین بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت شهرستان همدان، تعداد 25 بیمار واجد شرایط، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی تحت تمرینات تناوبی هوازی به مدت 9 هفته و در هر هفته سه جلسه 30 تا 60 دقیقه در محیط پارک جنگلی قرار گرفتند. برای بررسی تغییرات اجزای چربی و لیپوپروتئین پلاسمای خون شامل TG,T-CHO,VLDL-C,LDL-C,HDL-C و نسبت های HDL/T-CHO,HDL/LDL، نمونه خون وریدی آزمودنی ها قبل و بعد از اتمام دوره تمرین در حالت استراحت اخذ گردید. برای بررسی متغیرهای وابسته در گروه های مستقل و وابسته، از روش آماری از آنالیز رگرسیون چند متغیری استفاده شد. بر اساس نتایج حاصله، کاهش معنی داری در کلسترول تام و افزایش چشمگیری در آنتی ریسک قلبی - عروقی HDL-C و نیز قند خون گلیکوزیله گروه تجربی به دست آمد. سایر تغییرات پدید آمده در لیپوپروتئین ها و اجزای چربی خون نیز از جنبه بالینی قابل توجه است. به نظر می رسد اندازه شدت یا حجم مدت ورزش تناوبی اکسایشی زیربیشینه در محیط خشک، تحت شدت کار 56%HRR به موازات برخورداری بیماران از سطح برتر آمادگی بدنی نخستین (گروه آزمایشی ml/kg/min 57.7 و گروه گواه ml/kg/min 46.6) برای برانگیختگی فرایندهای متابولیک اکسایش چربی، به ویژه فراخوانی لیپوپروتئین های پلاسمایی، احتمالا چندان شدید نبوده است.

هدف تحقیق حاضر، مقایسه متالوپروتئینازهای سرمی (MMPS) مردان فعال و غیرفعال در پاسخ به یک وهله فعالیت زیربیشینه بود. بدین منظور 8 مرد فعال (میانگین ± انحراف معیار: حداکثر اکسیژن مصرفی (ml.kg-1.min-1 43±1.6 و 8 مرد غیرفعال (میانگین ± انحراف معیار: حداکثر اکسیژن مصرفی (ml.kg-1.min-1 31±1.4 فعالیت زیربیشینه را با 50 درصد VO2max انجام دادند. نمونه های خونی قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد از اجرا گرفته شدند. داده ها با استفاده از اندازه های تکراری و آنوای دو طرفه بررسی شدند. فعالیت زیربیشینه، سطوح MMP-2 سرمی در گروه فعال (p=0.119) و غیرفعال (p=0.175) را به طور معنی داری تغییر نداد، اما موجب افزایش معنی دار MMP-9 سرمی بلافاصله (p=0.001) و 2 ساعت بعد از فعالیت (p=0.000) در گروه فعال و بلافاصله (p=0.009) و 2 ساعت بعد از فعالیت (p=0.003) در گروه غیرفعال شد. با وجود این، نتایج نشان داد که تفاوتی معنی دار بین MMP-2 (p=0.711) و MMP-9 سرمی (p=0.423) بین دو گروه فعال و غیرفعال در هیچ یک از مراحل زمانی وجود ندارد. به طور کلی به نظر می رسد که پاسخ متالوپروتئینازهای آنژیوژنیکی به یک وهله فعالیت زیربیشینه در مردان فعال و غیرفعال مشابه باشد.